Το ιστορικό: Ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014-και όχι τώρα! Η πολύ-αναμενόμενη γενική επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), δηλαδή των οικονομικών βασικά ελίτ που διαφεντεύουν την παγκοσμιοποίηση, σήμερα είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Η επίθεση αυτή κατά του τελευταίου οχυρού αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, της Ρωσίας, ξεκίνησε το 2014 και όχι σήμερα–όπως υποστηρίζουν κάποιοι, εσκεμμένα ανιστόρητοι, (πέρα βέβαια από τους άσχετους) που την ανάγουν αντίθετα στις αρχές του χρόνου αυτού. Η απόλυτα προμελετημένη επίθεση αυτή της Υ/Ε, ξεκίνησε μετά από επιμελή προετοιμασία που κράτησε σχεδόν 10 χρόνια, με ημερομηνία έναρξης το μοιραίο 2014. Ήταν το 2014 που απέτυχε τελικά η προσπάθεια της Υ/Ε, η οποία είχε αρχίσει ουσιαστικά στην αρχή αυτού του αιώνα, με την απόπειρα να προσεταιριστεί τον Πούτιν, τον οποίο ήθελαν ουσιαστικά να εκπροσωπήσει την Νέα Τάξη Πραγμάτων στη Ρωσία. Δηλαδή, στην Διεθνή Τάξη που αναδύθηκε  μετά την κατάρρευση του «Υπαρκτού», στην οποία αναπόφευκτα είχαν οδηγήσει οι πολιτικές «φιλελευθεροποίησης» του Γκορμπατσόφ  (του αγαπημένου παιδιού της Υπερεθνικής Ελίτ αλλά και της άρχουσας Ρωσικής ελίτ) και την κατάρρευση του «υπαρκτού», υπό τον ανεκδιήγητο Γέλτσιν που τον διαδέχτηκε. Η συντριβή κάθε αντίστασης στην Υ/Ε Δεν αναφέρομαι βέβαια εδώ στους λόγους αποτυχίας του «Υπαρκτού», που τους έχω εξετάσει αλλού στο παρελθόν, αλλά στο πώς μεθοδευμένα η Υ/Ε με επικεφαλής την «ναυαρχίδα» του στόλου της, τις ΗΠΑ,  είχαν στο μεταξύ διακριθεί σε μια σειρά εισβολών, πραξικοπημάτων και πολυαίμακτων πολέμων με μοναδικό στόχο τη συντριβή κάθε ανεξάρτητης από την Υ/Ε αντίστασης. Αρχίζοντας δηλαδή με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και συνεχίζοντας με την σφαγή στο Ιράκ, τη Λιβύη κλπ και φυσικά και τη Συρία, την οποία σχεδόν την τελευταία στιγμή έσωσε από παρόμοια καταστροφή η Ρωσική επέμβαση. Η απομόνωση της Ρωσίας Δεν ήταν λοιπόν περίεργο ότι όταν παράλληλα απέτυχε η προσπάθεια της Υ/Ε να προσεταιριστεί τη Ρωσική ελίτ υπό τον Πούτιν, κυρίως στην περίοδο 2008-2014 που τον είχε εισάγει δοκιμαστικά ακόμη και στην «Ομάδα των 7» (δηλαδή την τυπική εκπροσώπηση της Υ/Ε), τότε μπήκε  σε εφαρμογή το σχέδιο καταστροφής της ελίτ αυτής. Και αυτό, διότι η Υ/Ε συνειδητοποίησε (σωστά) ότι η Ρωσική ελίτ ήταν η μόνη που θα μπορούσε να προβάλλει πραγματική αντίσταση στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που είχε στο μεταξύ παγιώσει η Υ/Ε. Πράγμα που δεν ήταν βέβαια καθόλου περίεργο, εφόσον η Ρωσική οικονομία (και η ανάπτυξή της) δεν εξαρτιόντουσαν βασικά από την παγκόσμια αγορά, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με την Κινεζική οικονομία που ιδιαίτερα μετά τον Μάο έγινε βασικά εξωστρεφής- γεγονός που εξηγεί και το γιατί η Κινεζική ελίτ κάθε άλλο παρά πήρε στάση σταθερής στήριξης της Ρωσίας στη σύγκρουσή της με την Υ/Ε αλλά αντίθετα προσπάθησε να παίξει ρόλο «συμφιλιωτή» μεταξύ των δυο πλευρών! Και αυτό, διότι ήξερε πολύ καλά ότι η μετακόμιση του υπερεθνικού κεφαλαίου προς άλλους επενδυτικούς παραδείσους θα ήταν καταστροφική για το εξωστρεφές βασικά Κινεζικό μοντέλο ανάπτυξης–δηλαδή ένα μοντέλο του οποίου η δυναμική ανάπτυξης  σε μεγάλο (αν όχι κρίσιμο) βαθμό εξαρτιέται από την ξένη αγορά και τις ξένες επενδύσεις. Ήδη άλλωστε σημειώθηκαν κρούσματα δυτικών πολυεθνικών που μετακόμισαν πολύ πρόσφατα από τη Κίνα σε άλλους φιλοδυτικούς… παραδείσους που παριστάνουν τον ουδέτερο, τύπου Ινδίας κλπ! Η ενεργειακή κρίση ως συνέπεια του πολέμου Μια βασική συνέπεια του πολέμου, που ήταν βέβαια απόλυτα εσκεμμένη από την Υ/Ε, ήταν η καταστροφή της οποιασδήποτε ενεργειακής εξάρτησης της Δυτικής οικονομίας και κυρίως τη Ευρωπαϊκής, από την φθηνή Ρωσική ενέργεια. Η άφθονη αλλά και φθηνή Ρωσική ενέργεια ήταν,  ιδιαίτερα μετά τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του υπαρκτού σοσιαλισμού, βασική κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη κυρίως των «οικονομικών θαυμάτων» στην Ευρώπη (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Μπενελούξ χώρες κ.α.) που τώρα καταδικάζονται ν’ αγοράζουν πανάκριβη, κυρίως Αμερικανική, ενέργεια. Η αναπόφευκτη βέβαια συνέπεια είναι μια πρωτόγνωρη ενεργειακή κρίση η οποία ωφελεί μεν το τμήμα της Υ/Ε που εμπορεύεται την ενέργεια,...